Oké, je hebt dus het Prikkelbare Darm Syndroom. De diagnose geeft rust (je gaat er in elk geval niet dood aan zeg maar), maar het betekent ook dat het altijd een stempel zal drukken op jouw leuke leven. 

Want een leuk leven heb je! Je bent een jonge vrouw met een leuke baan, lieve partner en een druk sociaal leven. Borrels met de collega’s, uiteten met je partner. En jouw vriendinnenweekenden zijn altijd legendarisch, die van komend jaar staat al met een groot kruis geblokt in je agenda. Natuurlijk zorg je goed voor jezelf. Je eet meestal gezond en zorgt ook dat je je beweging krijgt.

Maar ondertussen begin je echt wanhopig te worden, je hebt al van alles geprobeerd om van je klachten af te komen maar tot nu toe heeft niets je geholpen. Je hebt het vertrouwen in je lichaam verloren en hebt ook geen  hoop meer dat er iets bestaat om jou beter te laten voelen.

Binnenkort ga je een weekendje weg met je beste vriendin. Natuurlijk iets om naar uit te kijken. Maar jullie slapen wel op 1 kamer en met het toilet op die kamer. Ja, je vriendin weet van jouw klachten. En ja, iedereen moet naar het toilet. Maar bij jou is het anders. Want bij jou ruikt het niet naar bloemetjes als je klaar bent en geluidloos is het zeker niet. En wat als je net te laat bent, hoe trek je ongezien je verschoning aan, waar laat je je vieze was.

Je bent lekker uit eten geweest met je vriendinnen. Zoals altijd was het weer super gezellig. Maar nu je thuis bent voel je je erg slecht. Je buikpijn komt in alle hevigheid opzetten. Je weet nu al dat het een lange nacht wordt vol met buikkrampen. Hier ga je morgen last van krijgen als je naar het toilet moet.

Het was een drukke dag op je werk, er werd veel van je gevraagd en je hebt je volledig ingezet. Maar naarmate de dag vordert, begin je je steeds ongemakkelijk te voelen. Je buik is opgeblazen, alsof er een ballon in zit. Je wordt geconfronteerd met opmerking zoals: ‘Ben je zwanger?’, ‘wanneer verwacht je de baby?’. Je bent blij als de werkdag erop zit en je naar huis kan. Want daar kan de knoop van je broek los en kan je je buik alle ruimte geven zonder al die starende blikken en pijnlijke opmerkingen.

Je voelt je moedeloos en weet niet meer wat je moet doen, want eten is al lang niet meer een plezierige ervaring voor je. Ondanks het proberen van verschillende diëten en het  vermijden van je boterham en je bakje yoghurt blijven je buikklachten aanhouden. Het constant worstelen met voedsel en de voortdurende pijn hebben je hopeloos gemaakt. Je snakt naar antwoorden en een oplossing, maar tot nu toe lijkt niets te helpen.

Met je partner heb je het regelmatig over jullie toekomst. Hoe geweldig het zou zijn als jullie samen een kindje kunnen krijgen. Een droom die in vervulling zou gaan. Maar het maakt je ook bang, want wat heb je je kindje te bieden? Je eigen lijf doet al helemaal niet wat je wil, wat als er ook nog een kleintje in moet groeien. Geef ik mijn eigen shit niet gelijk mee aan mijn kleintje. Wat doet het zwanger zijn met mijn lichaam, ik ben nu al zo moe. Je wil je toekomstige kleintje zo graag het allerbeste meegeven, maar ben je daar wel toe in staat?

Hoe zie jij jouw leven voor je, wat gebeurt er als je niets aan je buikklachten gaat doen? 

Blijven je vriendinnen je steunen of gaan ze verder met hun leven terwijl jij met je joggingbroek op de bank hangt. 

Kan je je baan blijven volhouden met je klachten of wordt de stress die je darmklachten je geven je te veel en ga je je steeds vaker ziekmelden. Hoe zit het met die mooie carrière die je na je afstuderen voor ogen had?

Welke invloed heeft het op je relatie. Hoe schuldig voel jij je richting je partner als je elke keer een avondje uit moet afzeggen, als je altijd eerder naar huis moet omdat je weer eens last hebt van je darmen. Blijf jij zijn grote liefde of word je een blok aan zijn been?

Hoe denk je dat jouw toekomst eruit ziet als je niets veranderd? Geloof je nog steeds dat het vanzelf over gaat?